Վեն Մաքելվին ՝ Ես Չեղա Ոչ Ոք .....

Տառապանքների ճշմարտությունը մեկն է՝ Մարմինը չի տեղավորում հոգին .

Վեն Մաքելվին ՝ Սառը Քամիներ

Վեն Մաքելվին ՝ Ես չեղա ոչ ոք .....

Գրապներս կիսով չափ են լցված.(Մի քանի կոպեկ ,և երկու թղթադրամ )

բայց ես շոշափել եմ տասանոց  ֆունտը .

ես վաստակել եմ ավելի քիչ

և մահացել ավելի շատ .




ես երջանիկ չեմ եղել

և տխուր էլ չեմ ..

ես վախենում եմ ամբոխներից

թվում թե նրանք միշտ ինձ են պահանջում .



ես սիրում եմ ՝ Մութը .




իսկ մթության մեջ միշտ ինչ-որ մի բան ավելի սև է



միշտ ինչ-որ մի բան անկախանտեսելի է



և ուշադրությունս կետրոնացնում եմ ձայնի վրա՝

լռություն էլ ավելի է լսվում



ես վախենում եմ ՝

հիմա կարծես ես եմ դարձել ծնող .



հիմա կարծես սեփական ցավը դարձել է մեղմ

հիմա ես տառապում եմ մորս ցավով :

ես վախենում եմ, որ լավ հայր չեմ լինի

և վախենում եմ որ չափից դուրս լռակյաց զավակ եմ եղել

և վախենում եմ վերջաբաներից որոնք քրքրում են աղմուկը :



ես կուլ տվեցի մորս սիրտը .

տարիները կուլ տվեցի .



հիմա ամանչում եմ ցավալ

նրա ցավը ավելի սաստիկ է  :





ես երբեք Աստվածաշունչ չեմ կարդացել

և չեմ փնտրել նրան

իսկ նա այնքան մոտ է լռություններիս մեջ

և այնքան լիքն է տառապանքի

և սենյակը խեղտող ծխախոտի մեջ

հիշողությունների մեջ

և չապրածի



վախենում եմ , որ չեմ կարող ինքս ինձ սպանել

դա չափից դուրս լուրջ եսասաիրություն է :

և վախենում եմ, որ չեմ վախենում պատահական մեքենայի տակ ընկնելուց

կամ պատահաբար մեռնելուց :



մի անգամ ինքս ինձ բռանցրել եմ ինձ սիրելիս .



չափից դուրս շատ եմ լոգանք ընդունում

և աշխարհը մաքրում մաշկիցս :



ես թաքուն հրեշտակ եմ

կամ վերափոխված սատանա .



ես չվերդարցա երկինք

իսկ նա շատ էր ուզում ինձ ներել .



ես ատում եմ մեծ քաղաքները .

իսկ իմ մեջ ամեն օր երկինքը պայթում է



երբեմն լաց եմ լինում կտրված թևերիս համար

իսկ երբեմն էլ սեփական ծանրությունս քարշ եմ տալիս աշխարհի եզրերին

ես ուտում եմ ցավը .

գլխիս մեջ է այն .

մի օր կմոռանամ բառերը

և նաև մտքեր

և նաև ամեն ինչ .

ցավը հունց եմ անում գլխիս մեջ

տրորում եմ այնքան միջև մատերս էլ են ցավում .

ցավը ՝ ցավ է ծնում



մեջքս շատ է ցավում անորորշություն տանելիս

իսկ ոչինչը այնքան շատ է

և այս աշխարհն այնքան լցված է թագավորություներով

իսկ համբերությունը բերբեբերան հագեցած է իմ մեջ

ես չեմ կարող գոռալ

որովհետև ՝ բոլորը քնած են անքնությամբ .



ես լռում եմ ՜

ինչպես քարերը

կամ լեռները



չէ էհ ՜



ինձ մի օր շատ են խաբել իսկ ես շատ էի ուզում հավատալ

որովհետև ոչինչ չկար հավատալու



ես հրեշտակ եմ

կամ եղել եմ .

երկինքն իմ մեջ է

և աշխարհը մաշկիցս դուրս

ես մեջտեղի խեղտվող գիծն եմ

երկու կյանքն եմ տանում իմ եզրերին .



մի օր ինքս ինձ բռնացրերցի չհավատալուց



իսկ երբեմն շատ եմ ուզում հավատալ .



իսկ աշխարհը բերնեբերան լցված է .

և ոչ մի տեղ չի լցվում այլևս ոչիչնչ .



խելագարները գոռում են կորցրած լռության համար

կանայք սպասում են

տղամարդիկ հետ չեն վերադառնում

երեխաները մորթվում են

արևելքը փլվում է

արևմուտքը ծիծաղում .

Աստված մոռացվել է



մարմինը ավելին է ուզում հոգին տեղավորելու համար

իսկ հոգին

ավելի շուտ է մեռնում



մեկը չկա որ կգտնվի ,ասելու համար

որ մենք վաղուց դժոխքում ենք.



բայց ՜



Ես երբեք չեղա Նյու Յորքում.



կտուրրներից չնայեցի աշխարհին



և չհորնեցի երազանքներ.



չեղա երբևէ ծովերում



ու չնեղացա նրանցից որ մենակ թողեցին .



չեղա երկույթին



և չդավաճանեցի ոչ մեկին



և չեղա ոչ ոք .



չպարեցի



և երբեք մարդավարի չհարբեցի .



չկորցեցի գլուխս սիրուց



և չեղա սիրելի .





ես չեղա երբեք հասարակ

և չգոռացի իմ հաղթանակների մասին

ես լռեցի իմ տապալման մասին

ես շատ ՜

շատ մնացի ինքս ինձ հետ

ես ոչ ոքի ձեռքը չբռնեցի մայրամուտին

ինձ ոչ ոք չհամբուրեց արթնանալիս լուսաբացին

ինձ չծածկեցին գիշերները որ չմրսեմ

և տաք թեյ չտվեցին

ոչ ոք ոչինչ չասաց



ով ՞



պիտի ասեր, որ ցուրտը սաստիկ է

և որ մենակ եմ

և որ դա կոչում է .



բայց պետք չի ՜



պետք չի



և ասում եմ ՝

իմ բոլոր ցավերի անունը մեկն է՝  . դու |



ես ննջում եմ բառերի վրա ՜

իսկ հետևից մի ատրճանակ կրակում է ուղիղ սրտիս

ինչ-որ մեկը ցանկանում է տեսնել սիրտ ունեմ թե ոչ .

ունեմ ՜

ինչ-որ մեկ գոռում է անունս

իսկ ես ահավոր քնկոտ եմ .

մեկը ծեծում է դուռս

իսկ ես ամանաչում եմ ,որ ինձ մերկ կտեսնեն

այսինքս սիրտս են ծեծում .



ես իրականության հետ այս աշխարհից թաքնվել եմ

երկուսս էլ մոռացված ենք .





եթե դու լինեիր կպատեի ծաղկող գարունների մասին

և իմ մասին .

իմանալով բոլոր պատասխանները միևնույն էի կհարցնեի



կլցնեի բոլոր դատարկություներն այս մասին

որ աշխարհը փոքր ինչ սիրուն է .



ես աշխարհի եզրերից քեզ եմ փնտրում

դու ոչ մի տեղ չկաս .



աչքերս կռանում է երկնքի վրա

քեզ եմ փնտրում ՝

դու չկաս ..



եթե այստեղ լինեիր

տաք կլիներ որովայնս

մատերս

և ես ..



ես չեղա ոչ մի լեռնագագթին

չխեղդվեցի ոչ մի ծովում

և չընկա քամիների բերան

չվազեցի երջանիկ ինչ-որ մեկի գրկի մեջ

և ձեռքերով չշոշափեցի հասկերը

և դաշտերում չվազվեցի քամիների նման

չեղա երջանիկ

և տխուր էլ չեմ ..



քեզ փնտրելիս շատ տեղերում եղա .

և չեղա ոչ մի տեղ .



մտքերս կերան գլուխս .


ինչքան փոքր է աշխարհը ՝երբ անհամբեր փնտրում ես մեկին 

և ինչքան է մեծանում այն՝ 

երբ միայանակ ես մնում .. 



Բարև սիրելիս ՝





սիրտս ահագին շատ է.

ես երբեմն բալենի եմ

իսկ երբեմն քամի.

երբեմն արտույտ եմ

իսկ երբեմն գոյություն չունեմ .

երբեմն էլ լացս գալիս է .



սիրտս ահագին շատ է լցված . :



Վեն Մաքելվին